Wystawa „Powtórzyć, przypomnieć” aranżuje przestrzeń do dialogu wybranych 
prac z dorobku Romy Hałat oraz prac Andrzeja Szewczyka z Kolekcji dela.art. Ekspozycja koncentruje się na punktach styku realizacji paradoksalnie różnych 
i podobnych jednocześnie oraz na wyłuskiwaniu pokrewnych fascynacji. Do aspektów tych z pewnością zaliczyć można poszukiwanie granic malarstwa poprzez konceptualne działania, inspirację pismem, alfabetami jako zespołami znaków graficznych, czułość wobec prozy życia i wreszcie powtarzanie artystycznego gestu

w ramach cyklów.

​

Hałat i Szewczyk malowali obrazy przy pomocy wałka „malarzy pokojowych” 
z wyciętymi wzorami niemalże w tym samym czasie, tj. na początku lat 70. W obydwu przypadkach były formą eksploracji granic malarstwa, potraktowanego jako „czynność sama w sobie”, były eksperymentalnym odrzuceniem indywidualnego gestu i klasycznej estetyki. W polskiej historii sztuki to Szewczyk zapisał się jako pionier tego rozwiązania. Jednak nim artysta w 1974 r. wraz z Tomaszem Wawakiem zainicjował cykl, na który składały się obrazy ujednolicone z malowidłem ściany,

w 1971 r. Hałat w przestrzeni Ośrodka Propagandy Sztuki w Łodzi przez tydzień na oczach widzów posługiwała się tym narzędziem tworząc dużych rozmiarów kompozycje. Gabaryty prac uniemożliwiały ich wyniesienie z instytucji wystawienniczych, dlatego żadna z oryginalnych prac z tego okresu się nie zachowała. Dwa obrazy artystka odtworzyła trzy dekady później w zmniejszonej skali.

​

W 1977 r. Roma Hałat na płótno przeniosła wizerunek blaszki liścia pozbawionej miąższu i zainicjowała cykl „Pejzaże”, który wychodząc od analizy otaczającego świata, dokonuje syntezy tego, co dostępne oku i zamka to w prostych kształtach. Cykl kontynuuje do połowy lat 80. W tym czasie Szewczyk sięga po nowe metody 
i materiały takie jak kredki, topiony ołów, a od lat 90. łupiny pistacji, sperma oraz ludzka i zwierzęca krew.

​

Hałat i Szewczyk powracają również do wątków związanych z literaturą i kaligrafią. Inspiracja epiką, poezją i dziełami epistolograficznymi ma wyraz w tytułach prac. 
Ich obrazy oraz obiekty pisane były drobnymi rzędami otworów, ścinkami ołówków, łupinkami pistacji, ołowiem wtapianym w drewno oraz mniej rytmicznymi plamami barw na płótnie i papierze. Posługując się konwencjami pisma powoływali artystyczne formy będące nośnikami treści i emocji, a pozorna nieczytelność ich wersetów zachęca do alternatywnych odczytań, wychodzących poza poziom czysto językowy.

​

Dokonania Szewczyka bywają przyrównane do prawosławnej tradycji pisania ikon 
i rosyjskiej etymologii słowa „malarstwo” – żywopis (ros. живопись) odwołującej 
się do malarstwa jako żywego zapisu życia. W kontekście prac Szewczyka używa się pojęcia palimpsestu, czyli rękopisu wykonanego na materiale już wcześniej zapisanym, z którego usunięto poprzedni tekst. Artysta interwencji dokonywał na stronicach książek, starych zaproszeniach lub kopertach. Hałat w 1985 r. rozpoczęła cykl „Triady”, w którym każda z prac składała się trzech warstw, potraktowanych bardziej malarsko lub graficznie. W wierzchniej warstwie artystka wycinała małe otwory, odchylając je ujawniała, to co ukryte na arkuszach wewnętrznych. Osobiste notatki artystki i fragmenty ulubionych utworów literackich stawały się integralną częścią dzieła. Jednak ich treść została w pewnym sensie zakodowana, zaklęta w charakterystycznym odręcznym piśmie notowanym wspak lewą ręką.

 

Formy powracające w ich realizacjach przypominają węzły czy paciorki nanizane na modlitewny sznur służący odliczaniu mistycznych formuł. Miarowość, wielokrotność i powracanie otwierają drogę do zanegowania, ponownego poddania rozwadze, docierania do zrozumienia poprzez przypominanie sobie tego, co znane i tego, że wciąż pozostają kwestie poza sferą poznania. Powrót to gest konieczności

i kultywowania zarówno samej sztuki, jak i zgłębiania nieprzeniknionych tajemnic świata.