Bezgłowe olbrzymki boją się same spać. Mają ciała wielkie, mocarne i kruche zarazem. Ambiwalentne i nienormatywne kurioza. Noszą na rękach swoje małe podobizny. Przyglądają się im z czułością jak własnym dzieciom. Spacerują ze stadem ratlerków plątających się między nogami, gdyż tylko wtedy czują się bezpieczne. Wieczorami rozchylają ciężkie warstwy skór, codzienne powłoki, pokazując wrażliwe wnętrzności - zadrapania, guzy i niedoskonałości. Wystarczy zajrzeć za kurtynę, aby zobaczyć ich miękkie i delikatne podbrzusza. Usłyszeć jak łkają i chichrają się bez końca. Bezgłowe olbrzymki pełne są żywych stworzeń - nietoperzy i panter, ich kłów, pazurów i szczęk. Nie potrzebują głów. ProwadzI je afekt.

Maja Krysiak nad najnowszym cyklem malarskim pracowała bez głowy. Wielkie, surowe płótna i rysunkowa technika zmusiły ją do poszukiwania autentycznego gestu oraz cielesnego nakładania farby. Gotowa kompozycja powstawała w czasie jednego podejścia. Artystka pozwoliła nieść się terapeutycznemu i medytacyjnemu procesowi. Odważyła się zaufać sobie i swojej intuicji. Nie przygotowywała szkiców czy projektów. Taka metoda twórcza uczyła bycia w „tu i teraz” i akceptacji tego, że nie można cofnąć raz położonej kreski czy zrewidować fałszywego ruchu. W procesie twórczym starała się nie myśleć, iść „na żywioł”, skakać nad płótnem niczym linoskoczek w cyrku. Nowa technika i materiały spowodowały, że odłożyła na bok tradycyjne malarstwo olejne. Wolno dojrzewająca technika pozwalała jej na „błazenadę” czyli poprawki, przemyślenia, wprowadzanie zmian i ukrywanie ich pod warstwami malarskich skór. W kontrze do tego, w „Bezgłowych olbrzymkach” artystka eksploruje uważność, szczerość i czystą emocję. Ważnym aspektem tych prac jest ich skala i instalacyjność wymuszające na widzu konkretne ruchy - kładzenia się, ocierania czy dotykania. Wbrew powszechnemu okulocentryzmowi Krysiak zwraca się ku zmysłom, a ciała olbrzymek stają się radarami stanów emocjonalnych.

W twórczości artystki bardzo ważną rolę odgrywają sny, które od lat starannie spisuje i które stają się główną inspiracją jej malarskich kompozycji. Pozwalają jej zaglądać w podświadomość, poszukiwać archetypów i budować plastyczne metafory. Rzeczywistość i sen płynnie przeplatają się w jej twórczości. W codziennych czynnościach odnajduje ich powidoki, jak odciski pozostawione na poduszce. Krąży wokół tematów oniryzmu, magii i surrealizmu. Od lat swoje artystyczne imaginarium oraz metaforyczny język Krysiak buduje także wokół figury wędrownego cyrku, pełnego ludzkich i zwierzęcych kuriozów - karłów, olbrzymów, klaunów, linoskoczków i dzikich, egzotycznych stworzeń. Przygląda się im jak Foucaultowskim heterotopiom czyli “miejscom innym”, które rządzą się własnymi prawami. Barwność i dynamika cyrku stają się dla niej przenośnią zmagań z tym, co podskórne i nieuświadomione.